تاثیر دو شیوه تمرینی پرش عمقی پلایومتریک بر توان انفجاری دانش آموزان والیبالیست پسر شهرستان ابهر

توانایی گسترش توان انفجاری پایین تنه یکی از عوامل مهم موفقیت در برنامه آماده سازی بازیکنان والیبال می باشد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر دو شیوه تمرینی پرش عمقی پلایومتریک بر توان انفجاری دانش آموزان پسر والیبالیست بود. تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بوده و به شکل میدانی اجرا شده است. جامعه آماری آن 200 نفر از دانش آموزان والیبالیست فعال پسر در مقطع متوسطه شهرستان ابهر بودند. بدین منظور تعداد 30 نفر از آنها بطور داوطلب انتخاب شدند. آزمودنی ها با میانگین سنی 42/16 سال، قد 177 سانتی متر و وزن83/60 کیلوگرم بودند. آزمودنی ها بطور تصادفی به دو گروه تجربی در پرش عمقی سریع (10n=)، پرش عمقی با مکث (10 n=) و یک گروه کنترل (10 n=) تقسیم شدند. هر دو گروه تجربی به مدت 8 هفته، 3 روز در هفته براساس برنامه تمرینی تنظیم شده به تمرین پرداختند. توان انفجاری با استفاده از آزمون پرش سارجنت، در پیش و پس از دوره تمرینی اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل اطلاعات از روشهای آماری توصیفی و استنباطی، آزمون کلموگروف-اسمیرنف، آزمون لوین، آزمون تحلیل واریانس یک طرفه، آزمون t گروه های همبسته و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری(05/0 p?) استفاده شد. نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که 1: روش تمرینی پرش عمقی سریع بر افزایش توان انفجاری آزمودنی ها تاثیر معنی داری داشته است(05/0 p?). 2: روش تمرینی پرش عمقی با مکث بر افزایش توان انفجاری آزمودنی ها تاثیر معنی داری داشته است(05/0 p?). همچنین بین دو روش تمرینی در پیش آزمون و پس آزمون اختلاف معنی دار وجود نداشت و هر دو شیوه تمرینی به طور یکسان (به نفع گروه پرش عمقی سریع) بر توان انفجاری تاثیر گذاشته اند. به طور کلی با توجه به نتایج تحقیق حاضر، این طور به نظر می رسد، که برای بهبود وضعیت توان انفجاری دانش آموزان والیبالیست، انجام تمرینات پرش عمقی پلایومتریک بسیار مفید است.